Με το Μανώλη μας συνδέουν περισσότερο τα γεωλογικά και οικολογικά του ενδιαφέροντα και γι’ αυτά θα περιοριστώ να μιλήσω βιωματικά, γι’ αυτά που μας δίδαξε με τη στάση ζωής του, για ότι συν-αγωνιστήκαμε, καθώς και για την ποίηση του και τα κείμενα του, που ξεχειλίζουν από τον πλούσιο συναισθηματικό του λόγο και την μεγάλη αγάπη του για τον τόπο του, για το διαφορετικό τρόπο προσέγγισης και ερμηνείας της Ελληνικής Μυθολογίας «με τους ανεστραμμένους φακούς» της, αλλά και των επιστημονικών θεμάτων των γεωεπιστημών, στα πολλά συνέδρια μας που συμμετείχε.

Θυμάμαι την ομιλία του, να μιλά με πάθος, το 2001 στο 14ο συνέδριο της ΕΓΕ, για τους «Ανθρωπογενείς Σεισμούς» ενώπιον επιστημονικού ακροατήριου, αλλά και μερικών αγαπημένων του εν ζωή τότε συντρόφων, όπως του Λ. Κύρκου και φυσικά της ακούραστης συντρόφου του Τζώρτζιας. ( 1 Σχήμα)

Στα εισαγωγικά μαθήματα Γεωλογίας που τον καλούσα, όποτε ήταν δυνατόν, διάνθιζε τις ομιλίες του με την αγάπη για τη φύση και την ανάγκη κατανόησης της, αλλά και τους πύρινους λόγους του στους φοιτητές μας και ιδιαίτερα στους μαθητές, όπου μιλούσε για τις συγκλονιστικές εμπειρίες του από την κατοχή και την Εθνική Αντίσταση (2 Φωτο), τους συνεχείς αδιάκοπους αγώνες του και τους αγώνες της κοινωνίας μας με την οποία ταυτιζόταν, καθώς και την ταπεινότητά του, «Δεν με θαμπώνει η λάμψη της τηβέννου. (3 Φωτο) Αρνήθηκα κάθε μορφή εξουσίας που αποτελεί για τους διαχειριστές της ψευδαίσθηση αξιών», έτσι ξεκίνησε τον λόγο του στην ανακήρυξη του σε Επίτιμο Διδάκτορα του Α.Π.Θ., με εισήγηση του Τμήματος Πολίτικων Μηχανικών, τον Μάρτιο του 2001.

Και φυσικά στην παρουσίαση του δίτομου έργου του για την «Εθνική Αντίσταση», που διοργανώσαμε στην μεγάλη αίθουσα Τελετών του Πανεπιστημίου μας, σύμβολο πίστης στη μεγαλειώδη ανάταση του λαού μας, στον οποίο τόσο πίστευε, όπου μίλησε με απαράμιλλή ζωντάνια και σεβασμό, στα 84 χρόνια του τότε (4 Σχήμα).

«η ουσιαστική δημοκρατία παραμένει ακόμη και σήμερα ουτοπία, καθώς ο άνθρωπος δεν κατάφερε ακόμη να εναρμονίσει τις σχέσεις του με τον εαυτό του, την κοινωνία και τη φύση» μας τόνιζε πάντα. Για την άμεση Δημοκρατία, από την ουτοπία στο ρεαλιστικό όραμα για το άμεσο και απώτερο μέλλον που μας έμαθε να στοχεύουμε και να παλεύουμε.

Ο γεωλογικός κόσμος της χώρας, η Ελληνική Γεωλογική Εταιρία με θλίψη αποχαιρέτισε το Επίτιμο Μέλος της, τον Μανώλη Γλέζο (5 Φωτο), έναν μεγάλο Αγωνιστή της Αριστεράς, Έλληνα Πατριώτη, με τη γεωλογική σκέψη και την οικολογική ευαισθησία του, ασυμβίβαστου ανθρώπου και μύστη της Πετραίας Μάνας Γης. Κρατώ στα χέρια μου το βιβλίο του «Ύδωρ-Αύρα -Νερό» με τους λεκτικούς συμβολισμούς, και το σημαντικό για μένα πόνημα ψυχής του «Η Συνείδηση της Πετραίας Γης», όπου γράφει για τα «Κυκλαδίτικα τοπία, βράχια γυμνά στης θάλασσας την πλάτη ..και στις ανεμοφωλιές της ζωής», «στα κορφοβούνια της Αιγιήδας».

Ή τα ποιήματα που τ’ αφιερώνει στους δεκάδες συντρόφους και φίλους του νεκρούς και ζωντανούς, της πολυτάραχης ζωής του στην «Αίσθηση στο Φως» «σε πείσμα του γυμνού τοπίου» «το μαγματικό πάθος που κόχλαζε. . . . στον Εγκελάδειο τοκετό η ηφαίστεια ανάσα της γης» «Αχτι θανάτου, στη σημερινή μεγάλη γιορτή», «στους δρόμους των ελκυστικών οραμάτων . ..», όπως ξεκινά ο Μανώλης στο πρόλογο του βιβλίου μου «ΠΑΝ-ΓΑΙΑ» για να διερευνηθεί η «φύση της Φύσης» (6 Φωτο).

Ο Μανώλης είχε τεράστια προσφορά στην ανάδειξη του ρόλου και της σημασίας της Γεωλογίας. Ήταν και θα είναι Σύμβολο της χώρας. Τον αποκαλούν «ήρωα», αλλά για εκείνον ήρωες ήταν αυτοί που έπεσαν για την Ελευθερία πριν και μετά από αυτόν.

Έφτασε πολλές πολλές φορές στο θάνατο, προείπε τη στιγμή της μεγάλης του «απόδρασης», όπως αναφέρει στους δικούς του στίχους:

«Στ’ ακρόχειλα της ακτογραμμής
στα σύνορα της μεγάλης φυγής
όρθιος, ασάλευτος περιμένω
τη στιγμή της απόδρασης»

Μανώλη με συγκίνηση, αλλά και αισιοδοξία, που πηγάζει από το έργο σου και τη στάση ζωής σου, σε αποχαιρετήσαμε, τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου, οι συγγενείς, η σύντροφός σου και οι πάρα πολλοί φίλοι και σύντροφοι σου, οι συναγωνιστές σου, από τη νεότητα μέχρι και σήμερα, αλλά και οι μελλοντικοί αγωνιστές, στους οποίους μεταλαμπάδευσες τη σκέψη και τους αγώνες σου, οι Έλληνες και οι πολλοί αλλοδαποί με τους οποίους συμπορεύτηκες ή απλά σε άκουσαν και σε εκτίμησαν και σε κατατάσσουμε στους Αθανάτους! «Θανάτω θάνατον πατήσας (τίτλος από δικό σου ποίημα) όπου «. . . κουρταλεί δυνατά τη θύρα της ζήσης μου ο θάνατος. . . στ΄αλώνι της Ψάρης Πλάκας», φωνάζεις και «θα’ χουν ανθίσει οι θαλασσινές ασκέλλες . .» για να περιγελάσουν το θάνατο (7 Φωτο).